Termin:

20.02.2020, godz.18.00

Opis:

Dziecko jest pustą kartką, tożsamą ze światem, co naraża je, uzależnia i powoduje, że każdy jego kontakt z ‘zewnętrznością’ może zostawić w nim ślad na całe życie.

Wspomnienia ulegają zatarciu, zmianie, patrzymy na nie przez pryzmat tego jacy jesteśmy teraz, niemożliwe jest cofnąć się do naszego dzieciństwa, takiego jakim było. Możemy przywrócić tylko pojedyncze stany, silne emocje, traumy.

Bycie jednością ze światem w okresie dzieciństwa jest mniejszym lub większym brakiem samoświadomości, co sprawia że życie dziecka jest bardzo mocno determinowane.

Przemysław Fus, student trzeciego roku ASP gdzie studiuje na wydziale sztuk wizualnych specjalność projekty wizualne. Główny obszar zainteresowań to tematyka związana z dzieciństwem, relacji rodzic- dziecko, tematyka związana z wychowaniem. Podejmuje dialog z przeszłością, konfrontuje się z nią. Podejmowanie tematyki dzieciństwa jako pewien element terapeutyczny nie tylko dla twórcy, ale i dla odbiorcy. Pierwszeństwo w pracach mają zawsze emocje związane ściśle z dzieciństwem. Posługuje się takimi mediami jak: animacja, ilustracja, grafika warsztatowa.

O wystawie:
Poprzez prace chciałem poruszyć pewien aspekt związany z samymi początkami w okresie dziecka. Chciałem skupić się na pewnych przebłyskach, pierwszych emocjach, które w człowieku zachodziły, które może pamiętać i wyobrazić sobie dosłownie przez ułamek sekundy, jednak nie wie w jaki sposób je wyrazić. Mi takie momenty gdzieś przelatują w głowie, kojarzą mi się z ciepłem życia, początkami, bardzo żywe, chaotyczne, mocne obrazy, kolory( bardzo jednak ujednolicone). Mam wrażenie, że te pierwsze momenty, wyobrażenia są bardzo pierwotne i też kojarzą mi się z ewolucją człowieka. W ilustracjach odnoszę się do "pre-historii" człowieka, do jego samego początku, do jego pierwszych prymitywnych, aczkolwiek bardzo intensywnych, wrażliwych czy też emocjonalnych momentów, które są niewinne. W rodzaju ekspresji twórczej pozwoliłem sobie na prymitywne oddanie kształtu, które pośrednio jest związane z okresem prehistorycznym oraz twórczością dziecka. 

Mateusz Pecyna, rocznik 99, student pierwszego Akademii Stuk Pięknych, specjalizacja Fotografia i Multimedia. Nie zamykam się na żadna konkretną dziedzinę fotografii, lubię poznawać i łączyć ze sobą kierunki, i techniki. Moja praca jest krótka i intensywna, staram się wejść głęboko w zagadnienie, włożyć je w określoną formę i zostawić za sobą. Zawsze ważne jest dla mnie przekazanie komunikatu, choćby podskórnej emocji i wrażenia. Szukanie jest dla mnie równie ważne jak tworzenie. Staram się cały czas uciekać od ram myślowych i zaskakiwać samego siebie przy każdym kolejnym projekcie. Największą inspiracją są dla mnie obecnie ludzie, ich doświadczenia i sposoby postrzegania. Inną dziedziną, która przenika się u mnie z działaniami wizualnymi jest muzyka, nieodłącznie towarzysząca i oddziałująca na nie.  

O wystawie:
Moment wyodrębnienia własnego 'ja' od otaczających przedmiotów. Oddzielenie treści od formy. Przystosowanie się mechanizmów do nowego odbioru, do stopniowego zerwania ze światem, z czystą zmysłowością. Tak postrzegam prawdziwy i nieunikniony przymus utraty dzieciństwa. Każda próba powrotu do niego kończy się klęską, wspomnienia zacierają się, tracąc swój pierwotny kontekst. Dziecięca czystość postrzegania staje się moją utopią, wieczną tęsknotą, domem. Po chwili jednak ta przezroczystość przeraża mnie, niemal odpycha, a upragniony powrót staje się równy z nieistnieniem. Przypominam sobie jak kilkanaście lat temu leżałem w łóżku próbując wyobrazić sobie niebyt. Przypominam sobie brak zrozumienia, połączony z bezradnością i strachem skumulowanym w ciele. Chcąc zasłonić te wspomnienia, przeglądam stertę starych rodzinnych albumów żeby znaleźć tam radość i poczuć na nowo piękne momenty dzieciństwa. Czy faktycznie jednak widzę je takimi, jakimi były naprawdę, czy nakładam na nie swój teraźniejszy obraz świata? Po postawieniu tego pytania zaczynam rozumieć, że podmiot na zdjęciu nie jest tożsamy z dzisiejszym obserwatorem. Próbuje się zbliżyć, ale dalej czuję olbrzymi dystans. Czuję jak znikam już od samych narodzin, jak świat odbija się we mnie i znika, zostawiając tylko swój mglisty powidok.